Het is mij een beetje onduidelijk waarom dit geesteskind van duivel-doet-al Marco Zanotti, percussionist-par-excellence, niet veel meer bekendheid geniet dan vandaag het geval is. Nochtans zijn er allerlei redenen te bedenken om het tegendeel te wensen: het concept is even ongebruikelijk en origineel als imposant: veertien klassieke muzikanten uit ons deel van de wereld slaan de brug met de muziek van giganten als Fela Kuti, ze integreren, zoals de naam aangeeft, Afrobeat en klassiek, laten viool, hobo, fluit, klavecimbel en cello duelleren met Afrikaanse polyritmes en doen geregeld een beroep op grote namen als Seun Kuti, Baba Sissoko en deze keer Rokia Traoré om her en der vocale ondersteuning te bieden.

Op deze plaat, de vierde sinds de oprichting van het ensemble in 2011, brengen ze, naast een leeuwendeel van composities van de hand van Zanotti en een enkele traditionele Shona-song uit zuidelijk Afrika, ook werken van een aantal van de orkestleden, zoals percussioniste Anna Palumbo, cellist Francesco Guerri en zijn kompaan Alberto Fiori, bassist Francesco Giamaoli, en violiste Manuela Trombini. Dat zijn veel verschillende manieren van componeren, maar door het ingenieuze arrangeerwerk, klinkt deze plaat verrassend eenduidig, wat er op wijst dat je hier te maken hebt met een groot gezelschap, waarvan de individuele leden perfect in staat zijn om zichzelf ondergeschikt te maken aan de totaalklank van de groep.

Dat levert bij momenten meer dan indrukwekkende muziek op, die maakt dat de 54 minuten die de plaat duurt, in géén tijd voorbij vliegen. Elke keer dat ik de plaat de voorbije weken beluisterde, bekroop mij de zin om deze bende live aan het werk te kunnen zien. Ik denk dat dat serieuze gensters moet slaan en flinke vonken kan geven. De bezieldheid van de muzikanten is net zo indrukwekkend als hun beheersing en het blijkt dus dat het samengaan van klassiek en hedendaags perfect kunnen samengaan. Let wel: dit is niet meteen hitparade muziek, maar als leidraad voor een avond meer dan indrukwekkend muzikaal vertier, kan ik dit zonder aarzelen aanbevelen aan iedereen, die niet verschrikt wegloopt bij het horen van het predikaat “melomaan”.

Dit is muziek voor mensen die van fijne melodieën en subtiele klanken houden en die niet afgeschrikt worden door ritmes die al eens afwijken van onze klassieke 4/4 of driekwarts maat. Ik zou dit gerust durven omschrijven als filmmuziek, waarvoor de film nog moet gedraaid worden. Al zou ik dan meteen onrecht aandoen aan de heel leuke videoclips die op het net circuleren. Ik ben een tikkeltje afgunstig, als ik lees dat dit orkest bij voorbeeld al op Glastonbury speelde. Hopen maar dat één of andere programmator dit op zijn zomeraffiche van volgend jaar wil zetten. En welgemeende excuses, mocht dat in het verleden al gebeurd zijn, maar hoe dan ook: iedere rechtgeaarde muziekliefhebber hier in in ons deel van Europa zou de kans moeten krijgen dit live mee te kunnen maken, want het klinkt bepaald indrukwekkend !

(Dani Heyvaert)